Τα eskills δεν είναι πτυχία Πληροφορικής

Εδώ και πολύ καιρό, βρίσκομαι στο ηθικό δίλημμα να γράψω για όλους τους γνώστες Πληροφορικής και για τους Πληροφορικούς. Θεωρητικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Αξιακά όμως, το χάσμα είναι τεράστιο.

Με την αλματώδη εξέλιξη της Πληροφορικής και φυσικά με τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό των χρηστών υπολογιστών και υπολογιστικών μηχανών, αυξήθηκε και ο αριθμός των Πληροφορικών. Ποιοι είναι όμως στην αλήθεια οι Πληροφορικοί, ποιοι οι IT χρήστες, ποιες οι θεμελιώδεις διαφορές τους και ποιους εξυπηρετεί η συγκεκριμένη κατάσταση; Ας δούμε λιγάκι το συγκεκριμένο θέμα.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σημαντική αύξηση της δημιουργίας και υλοποίησης προγραμμάτων για τη γνώση και την απόκτηση δεξιοτήτων στους υπολογιστές, σε λειτουργικά συστήματα, σε συγκεκριμένα λογισμικά και σε πλατφόρμες λύσεων και υποστήριξης γραφείου. Επιπρόσθετα, διάφορα άλλα επιδοτούμενα προγράμματα (τακτική ιδιαίτερα συνηθισμένη και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης) προσφέρουν γνώσεις χειρισμού και δεξιοτήτων σχετικά με την Πληροφορική. Όλα τα παραπάνω eskills, καθώς μόνο eskills μπορούν να θεωρηθούν, αποκτούνται με τη διαδικασία πιστοποιήσεων από διάφορους φορείς, που ως επί τω πλείστον έχουν ως γνώμονα και ΜΟΝΟ, το οικονομικό συμφέρον, έχουν εμπεδώσει μια φιλοσοφία ότι ο νεοφυής πλέον γνώστης πληροφορικής, θεωρείται και Πληροφορικός.

Η αλήθεια είναι όπως εκ διαμέτρου διαφορετική. Πληροφορικός μπορεί να θεωρηθεί μόνο ο απόφοιτος κάποιου Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΑΕΙ-ΤΕΙ), καθώς και οι απόφοιτοι αντίστοιχων σχολών (BSc, MSc & PhD) από την αλλοδαπή. Δυστυχώς πληροφορικός θεωρείται και ο χρήστης-γνώστης χειρισμού υπολογιστών, οι οποίοι πολλές φορές θεωρούνται ανώτερη κλάσης, αφού γνωρίζουν καλά ή ακόμα και εξαιρετικά καλά, ένα λογισμικό. Η διάκριση είναι εμφανής.

Το παγκόσμιο σύστημα εργασίας προσπαθεί μέσα από μεγάλα κέντρα ή ακόμα και βιομηχανίες του κλάδου της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών, να εισαγάγει σεμινάρια και πιστοποιητικά, τα οποία θα αποδεικνύουν τη γνώση σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Εδώ όμως είναι το μεγάλο θέμα και το ζουμί της υπόθεσης. Η επιστήμη της Πληροφορικής είναι επιστήμη, αν και δέχεται πολλά χτυπήματα και αυτό φυσικά ισχύει και με μεγάλη σφοδρότητα μάλιστα και εντός της Ελλάδας. Πολλοί αγνοούν ότι η Πληροφορική είναι επιστήμη. Η εξειδίκευση είναι λογικό και θεμιτό να υπάρχει (ποιος άλλωστε νομίζει ότι τα ξέρει όλα) και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Πληροφορικός διδάσκεται προγραμματισμό, δίκτυα, τεχνολογίες Διαδικτύου και άλλα πολλά, ανάλογα με την ανώτατη σχολή στην οποία έχει σπουδάσει και κατόπιν ακολουθεί τον τομέα που τον εκφράζει πχ δίκτυα. Είναι ακριβώς παρόμοιο με την ιατρική. Στον οφθαλμίατρο δεν μπορείς να πας αν σου πονάει το πόδι. Θεωρητικά, σα γιατρός, έχοντας τελειώσει τη γενική ιατρική, μπορεί να σου πει κάποια πράγματα, αλλά δεν ξέρει, γιατί δεν έχει εξειδικευθεί εκεί, αλλά στα μάτια, που έχει επιλέξει. Στην Ελλάδα, όλοι νομίζουν ότι ο Πληροφορικός θα τα λύσει όλα και είναι για όλα. Ο Πληροφορικός θα φτιάξει ιστοσελίδα, θα σχεδιάσει μια τέλεια βάση δεδομένων, θα υλοποιήσει την τεκμηρίωση και δικτύωση του χώρου, θα αλλάζει τις μελάνες από τους εκτυπωτές και στο τέλος θα δέχεται και παρατηρήσεις για μια συνάρτηση του Excel, που έτυχε να την επιδείξουν στον εργοδότη.

Αυτή είναι η κατάσταση με τις γνώσεις και τα eskills στην Ελλάδα. Μονόδρομος είναι η ίδρυση επιμελητηρίου Πληροφορικής (αν ποτέ τα συμφέροντα αφήσουν να γίνει), το οποίο όμως δεν πρόκειται να πραγματωθεί, εάν η επίσημη πολιτεία δε σχεδιάσει και δεν αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της Πληροφορικής σαν επιστήμη, της εξάλειψης του Πληροφορικού αναλφαβητισμού και της επένδυσης στον Πληροφορικό εκσυγχρονισμό και στην Πληροφορική παραγωγή.