Σε μια χώρα που από την
αρχαιότητα υπερηφανεύεται ότι παράγει, διακινεί και εξάγει το ελαιόλαδο και τα
παράγωγα της καλλιέργειας της ελιάς, παρατηρείται μια παντελής απουσία ορθής
και επουσιώδους πολιτικής για την ελιά.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο που
υπάρχει και συντηρείται δεκαετίες τώρα. Ιδιαιτέρως, στη σημερινή δεινή
οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, όπου η εξωστρέφεια ποιοτικών
προϊόντων και πιο συγκεκριμένα προϊόντων με βαθιά παράδοση καλλιέργειας οφείλει
να είναι το πρώτο μέλημα, πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει.
Τρανό παράδειγμα είναι η
καλλιέργεια της ελιάς.
Ας κάνω μια μικρή παραπομπή για
την εκπαίδευση και την ελιά: χτίσαμε ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη τη χώρα, με κάθε λογής
αντικείμενο και εμφανίσαμε μια τεράστια αδυναμία ή απροθυμία να ιδρύσουμε ένα
ΤΕΙ Ελαιοκομίας στη Μεσσηνία ή την Κρήτη ή τη Λέσβο……
Επανέρχομαι στο θέμα που άνοιξα….
Το έναυσμα για να γράψω το σημερινό άρθρο το πήρα από το τελευταίο newsletter του IOC. Το IOC (International Olive Council) είναι διεθνής
οργανισμός που προάγει και ενημερώνει οποιονδήποτε για την καλλιέργεια της ελιάς
και φυσικά για το ελαιόλαδο. Αν παρατηρήσει καλά κανείς την ιστοσελίδα, θα
προσέξει ότι δεν υπάρχει πουθενά αναφορά στην Ελλάδα ή στην ελληνική γλώσσα,
για την 3η σε ποσότητα παραγωγό χώρα στη καλλιέργεια της ελιάς και
για πολλούς την ποιοτικότερη χώρα, που δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Η απουσία
μας σαν χώρα, έστω και ως αναφορά, προκαλεί, εκτός από προβληματισμό, και την
περιέργεια, καθώς αρχίζουν και καταγράφονται χώρες με ανάλογες κλιματολογικές
συνθήκες, στην ίδια γεωγραφική περιοχή και με τεράστια δυναμική και δυστυχώς
προοπτική. Χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τουρκία, με ελάχιστες ιστορικές αναφορές
στο λάδι (οι αρχαίοι Αιγύπτιοι εισήγαγαν όλο το λάδι από την Ελλάδα), επενδύουν
και προβάλλονται στον συγκεκριμένο διεθνή φορέα, ενώ εμείς κοιμόμαστε
κυριολεκτικά, αναφερόμενοι σε ευχολόγια περί καινοτομίας, νεοφυών επιχειρήσεων
και στροφής των νέων σε γνωστές καλλιέργειες.
Μάλλον οφείλουμε όλοι μας να
δούμε το συγκεκριμένο θέμα και περισσότερο η Πολιτεία.
